Biała linia wyznacza kierunek myślenia i uważności percepcji. Cieniutka w dole przedstawienia, znajduje się w dużym oddaleniu od sąsiadującej, grubieje wyżej i przybliża się do kresek „wydrążonych” obok, niczym w skale i takie materialne formy tworzy, „obrysowując” kolejne geometryczne kształty. Na samej górze kompozycji są to już malutkie skałki, kamyczki, położone nierówno w najwyższych partiach przedstawianego pagórka. Jednak ciągle w oczach oglądającego, „energetyczny krój” gruntu w przestrzeni jawi się białym. Czyżby należało to zmienić? Niechby siatka kresek była tej samej gęstości i grubości, lecz w pewnym fragmencie powstającego obrazka, być może powinna przekształcić się w czarny kontur. To odmieniłoby rysunek, wprowadziło dodatkowy ton dla wymowy już dziewiętnastej (XIX) odsłony tytułowego Zapisywania Energii.