linoryt

Drzewo życia. Może być mapą, drogowskazem dla ludzkich poczyniań ale i też zapisem codziennych doświadczeń. W naturalnej, roślinnej strukturze przeczytać można nie tylko świadectwo przebytej drogi, w licznych rozgałęznieniach doszukukje się również przyszłych zdarzeń. Te które wybierzemy, pozostaną naszą przyszłością, odrzucone zapamiętają jedynie dostępną rzeczywistość jako alternatywną, nie poruszoną przez nasz umysł i wewnętrznego Ducha. Jednak nierzeczywisty upływ czasu, jaki towarzyszy człowiekowi na co dzień, otwiera także i inne możliwości, daje szeroki dostęp decyzyjny, sposobność do elastycznego przebijania się w widocznych ścieżkach. Taka możliwość istnieje dla Ducha, aby ten mógł się wyrażać w napotykanej przestrzeni i w odpowiednim czasie mógł powrócić na własną indywidualną, pierwotną drogę, niezakłócaną przez ziemską perspektywę.

Droga do zwieńczenia pragnień danej jednostki wiedzie krętymi ścieżkami. Bywa trudnym etapem życia, wymagającym wielkiej, środkowej siły, poświęcenia dla wykonywanej pracy i bycia w gotowości na częste i nagłe zmiany. Sukces w osiągnięciu celu zależy od indywidualnej postawy, która winna być w pewnym sensie płynna, nadto nie związana z wyczekiwaniem, przywiązywaniem się do jakiegokolwiek punktu w fizyczności czy roszczeniem sobie rezultatów, zaczynając od własnego ciała a zatrzymując na całościowej rzeczywistości, w której ono funkcjonuje.

Każda istota jest unikalna, ale jednocześnie stanowi pierwiastkowy fragment czegoś znacznie silniejszego, całościowego, kolektywnie współdziałającego we wciąż interpretowanej na nowo przestrzeni. Otoczenie ma charakter płynny, bardzo elastycznie reaguje na myśli pojawiające się w bytujących jednostkach. Odpowiada na ich wołania, prośby, pragnienia, dostosowuje do tego co odczuwają i myślą. Świadome życie oznacza ogromny potencjał w kreowaniu rzeczywistości, egzystencja pozbawiona takiej wiedzy ma charakter „biernego” godzenia się na to co przynosi los albo inaczej Duch, tworzący bez wytchnienia, lecz mocno ograniczany w swoich działaniach przez negatywne przekonania, na stale obecne w nieświadomości.

Zbiór myśli, zwiniętych, gotujących się do ujawnienia, nadto do działania w myślowo-emocjonalnej przestrzeni. Umieszczone w zakręconym kształcie, powtarzają się cyklicznie, wpływają na ciało i indywidualną rzeczywistość każdego bytu w podobny sposób, aż do momentu ich przyjęcia. Myśli działają podług zapisanego schematu, który znajduje się w ciele Ducha. Kluczem do wewnętrznej zmiany jest akceptacja tego zapisu. Aby jednak tak się stało, trzeba wpierw poznać jego treść, otworzyć się na to, dopuścić do swojej Istoty, aby wraz z Nią zrozumieć, dostrzec mądrość oraz sens, które są składową wiedzy o sobie samym.

Zapis Energii, stanowi jednocześnie złożony i wartościowy proces, oznaczający odkrywanie, rozjaśnianie i docieranie do prawdy o sobie samym. Jest ona głęboko zakopana, zaciemniona, przykryta ciemną kurtyną nieświadomości, osadzonej w najgłębszej jaźni. Docieranie do niej, to zdzieranie kawałek po kawałku warstw ciemności, wchodzenie coraz głębiej w zakamarki umysłu, poznawanie przeciwstawnych sobie emocji, które odrzucone wcześniej, wpływają na zachowanie, a nie rozpoznane budzą strach i takie staje się działanie wewnętrznej istoty. Im więcej zakopanych myśli w gruncie ludzkiego jestestwa, tym większy lęk i niepewność w codziennych poczynaniach człowieka.

Niemal całkowite zatrzymanie energii. Prawie nic nie ma żywego. Zastój w fizyczności. Brak jest przeżywania myśli i emocji, energetyczny stop. Oczekiwanie czegoś? Mentalna część rzeczywistości winna poruszać się w znaną jej stronę, a Materia „jechać” swoją drogą. Ciało i umysł, Materia i Duch to dwa odrębne bieguny, potrzebują jednak właściwego współdziałania. Proces wymaga Świadomości. Istnienia. Myśli i emocji, fizyczności i duchowości. Aby serce mogło na stale się uwolnić, coś musi odejść, nastąpić środkowa przemiana. Jest to jak śmierć i zarazem narodziny zupełnie nowej istoty. Zanim to nastąpi, ogromny lęk jaki temu towarzyszy ma się przejawić, odkryć w całej swej okazałości. Dla zyskania wiedzy i odmiennej perspektywy oraz wewnętrznego zaufania. Do Matki Ziemi, która czuwa nad ciałem i opiekuje się nim oraz do Ducha, działającego w imieniu Ojca, pozostającego w bliskim kontakcie z Matką.

Jest. Nowa istota, obudzona, jeszcze zdezorientowana, ale idzie naprzód. Jest świadoma, bo prowadzi ją wewnętrzna wiedza, nadaje kierunek rozwoju. To nie jest szablon czy schemat, według jakiego zwykliśmy się poruszać na co dzień. To poszukiwanie, ciągłe odkrywanie nowej rzeczywistości, intensywne wchodzenie w niezbadane obszary. Rozświetlanie tego co nadal niepoznane, a co może przysporzyć jeszcze wiele bólu, cierpienia. Droga do domu, do najgłębszej jaźni, mimo że jest najpiękniejsza, bywa ogromnym trudem, autentycznym przeżywaniem duchowych wahań i psychologicznej udręki. Oznacza powtórne narodziny i ogromną, emocjonalną przemianę, przyjęcie całości siebie.

Biała linia wyznacza kierunek myślenia i uważności percepcji. Cieniutka w dole przedstawienia, znajduje się w dużym oddaleniu od sąsiadującej, grubieje wyżej i przybliża się do kresek „wydrążonych” obok, niczym w skale i takie materialne formy tworzy, „obrysowując” kolejne geometryczne kształty. Na samej górze kompozycji są to już malutkie skałki, kamyczki, położone nierówno w najwyższych partiach przedstawianego pagórka. Jednak ciągle w oczach oglądającego, „energetyczny krój” gruntu w przestrzeni jawi się białym. Czyżby należało to zmienić? Niechby siatka kresek była tej samej gęstości i grubości, lecz w pewnym fragmencie powstającego obrazka, być może powinna przekształcić się w czarny kontur. To odmieniłoby rysunek, wprowadziło dodatkowy ton dla wymowy już dziewiętnastej (XIX) odsłony tytułowego Zapisywania Energii.

Ogląd powielanej sytuacji, schematu postępowania, wejście lub wyjście z myśli, emocji, danej interpretacji. Wszystko jest w ciągłym ruchu, krąży wokół, jest ograniczane do wyznaczonej ścieżki, zakresu istnienia, przestrzeni w jakiej porusza się Duch. Miejsce to nie podlega całkowitym ograniczeniom, jest do rozszerzenia przez Boga, za pośrednictwem poddanego mu Ducha, który pragnie jak najlepiej dla każdej żyjącej istoty.

Narodziny czegoś nowego? Wyraźne skupienie Energii w jednym miejscu. Myśli i podążającej za nimi Wewnętrznej Siły, mającej ogromne zdolności tworzenia. Ona oczyszcza oraz umacnia, jest każdą cząstką, organizmem, bezpośrednim przejawem przyrody. Budzi do życia, ustanawia grunt, kreuje istoty i świat. To co jest w nim i poza nim, wewnątrz i na zewnątrz każdej rzeczy. Krąży w środku jak krew, żywotna substancja, bez której nie można stawać się. Ziemią i przestrzenią, ciszą i dźwiękiem. Ani wracać, po to aby istnieć.

Duch dla zaistnienia w materii potrzebuje w pierwszej kolejności mentalnej płaszczyzny. To w niej, po pierwszym ujawnieniu się, myśl może zupełnie swobodnie płynąć, łączyć się z kolejnymi konstruktami umysłu, tworząc w ten sposób energię zdolną do uwolnienia się w świecie fizycznym. Energetyczny pierwiastek, który wchodzi w otoczenie ma aspekt męski, kreujący, bo i tworzy rzeczywistość, natomiast uległa przestrzeń, zgadzająca się na wniknięcie siły tworzenia, udostępniając w ten sposób miejsce do wyrażania się myślącej istocie, jest żeńskiego rodzaju. Tylko odpowiednie współdziałanie dwóch cząstek wewnętrznej ziemi oddaje plony, a wypłynięcie duchowej substancji we wystarczającym stopniu uwrażliwionym naczyniu, może rodzić podłoże do materialnego przejawiania i kształtowania się życia.

Człowiek nie jest odrębną istotą w otaczającym go świecie. Stanowi istotny element rzeczywistości, w jakim skupiają się myśli i emocje, na które każda jednostka reaguje własnymi uczuciami czy mentalnymi odczuciami. Silna zależność od materii jest efektem działania Ducha, który niezwykle intensywnie wyraża się w obszarze duchowo-fizycznym a czyni to za pomocą ciała, które stanowi fizyczną manifestację żeńskiego aspektu Boga. Działanie w boskiej przestrzeni, oznacza relację męskiej i żeńskiej części Świadomości, wzajemny taniec Boga i Bogini w ziemskiej realności.

Rzeczywistość trwa w nieprzerwanym ruchu. Istnieje dzięki naszym myślom, generowanym nieustannie, niczym w trybie automatycznym, by utrzymać ciągłość istnienia. Proces wymaga mentalnej przestrzeni, która jest miejscem do wyrażania się Ducha. Ten zagnieżdża się w niej i kiedy tylko czuje bezpiecznie, działa intensywnie płynąc w subtelnie utkanym obszarze, poprzez niego przenosząc się do przejawionej materii.