Organiczność miasta jest punktem zbieżnym między indywidualnym istnieniem a wspólnym obszarem, w którym się stykamy w realności. Miejski pejzaż przedstawia doskonałe lustrzane odbicie umysłu, w jakim łatwo dostrzec zaniesienie pierwiastka Ducha na materialny poziom egzystencji. Budynki reprezentują nasze wyobrażenia, które trudno jest zburzyć czy rozproszyć, bo już są, a ulice ukazują utrwalone ścieżki w umyśle, złożone z uczuciowych form, którymi się kierujemy w codziennym życiu. Przemieszczając się raz wytyczonymi trasami, dość prosto odnaleźć zniekształcające osobowość psychologiczne cienie, osadzone w konstrukcji zwanej Ego. Ono, jako fragment człowieczeństwa, zanurzone w oceanie podświadomości, steruje zachowaniem i wpływa na odrębne wybory, poprzez kształtowanie własnych przekonań czy światopoglądu. Czytaj dalej
tekst_performatywny
5 wpisów
Nieprzerwany sen ludzkości jest na tyle głęboki, że wydaje się, iż niepotrzebna jest jedność z Naturą, Matką Ziemią i pośrednio samym sobą. Jednak znaczenie ciała, jako łącznika pomiędzy światem niefizycznym a materialnym, jest nie do przecenienia. Kończyny służą do wyrażania się w Materii. Stopy umożliwiają przemieszczanie się w eksplorowanej przestrzeni czy ręce konkretne oddziaływanie na środowisko, bez czego ogólny postęp człowieka byłby niemożliwy. Fizyczna manifestacja, jako żeńskiego aspektu Boga, do pełnego funkcjonowania potrzebuje męskiego przewodnika, najważniejszego Boskiego pośrednika. Fizyczny organizm stale pozostając odbiornikiem Inteligentnej Energii, daje możność duchowej łączności z całą istotą i skrawkiem rzeczywistości, w jakiej się ona znajduje, a w którą wnika za sprawą rozbudzonej jaźni.
Martwe ciało, podobnie i nieżywy umysł, funkcjonuje schematycznie, a energia krąży w nim zbyt wolno. Mechanicznie wykonuje polecenia nieświadomego, bardzo mocno podzielonego umysłu. Piotr Pasiewicz również nie jest od tego wolny. Jednak kierujący nim Duch „luzuje” niematerialne więzi i niezwykle intensywnie stara się doprowadzić do radykalnej zmiany. Popycha artystę do działań, aby z każdą chwilą wewnętrznie scalać się i wyswobadzać z myślowych ograniczeń.
Najważniejszą rzeczą jest poczuć całą niemoc i… ponownie nawiązać połączenie ze swoim mentalnym podłożem. Spacerując bosymi stopami po przewróconym pniu drzewa, Pasiewicz pragnie doświadczać Natury w każdym możliwym stanie, a także mając świadomość jej ogromnej ważności dla człowieka, wesprzeć w trudniejszych momentach. Jednocześnie twórca, znając aktualną psychofizyczną kondycję człowieka, w sposób symboliczny identyfikuje się z leżącym drzewem.
autor tekstu: Sebastian Skowroński
autor performance: Piotr Pasiewicz
fot. Sebastian Skowroński
Każdy obiekt w materii przechowuje pewnego rodzaju zapis energetyczny, który człowiek odbiera na poziomie mentalnym, gdy ten z nim przebywa, dotyka go i doświadcza. Jako żywa istota, poszerza rejestr o nowe informacje, bo przecieżs myśli, czuje, podejmuje aktywność.
Myślenie, niezależnie od tego czy na poziomie uświadomionym bądź nie, odbywa się w sposób ciągły. Pojawiające się myśli stale opisują, tak jawę i sen. Chodzi zarówno o aspekt fizyczności, związany z psyche jednostki, jak i o przestrzeń, w której ona bytuje.
Myśl, za którą postępuje energia, jest istotnym czynnikiem działania na zewnątrz. Wchodzi w otoczenie, podejmuje interakcję, obcuje z nim. Tworzy niezwykle płynnie i ciągle przemienia wszystko to, czego myśli dotyczą. Generuje stały ruch oraz poruszenie energetyczne w jednej, „ustalonej” przestrzeni. Dlatego subtelnie budowana rzeczywistość jest tak naprawdę nieustającą grą, odgrywaną przez Umysł.
autor tekstu: Sebastian Skowroński
autor performance: Piotr Pasiewicz
fot. Sebastian Skowroński
Piotr Pasiewicz, powracając do swoich korzeni, pogłębia swoje źródło tworzenia, pragnąć coraz mocniej wchodzić w rzeczywistość i rozciągać ją na obszary duchowe. Wewnątrz istnienia, również na nieuświadomym poziomie, dokonuje się pierwiastkowa integracja, jaka jest warunkiem dla uświadomienia jednostki, co pośrednio poszerza także i świadomość zbiorową, w której odbywa się codzienna koegzystencja.
Artysta, uwalniając w ten sposób własnego Ducha, ułatwia sobie wyrażanie się na głębszym, nie tylko fizycznym poziomie, budowanie trwałej, duchowej relacji, odkrywając i integrując archetypy, do których dostęp mamy nie tylko poprzez umysł i nieświadomość zbiorową, lecz także i grunt, który stanowi istotne dopełnienie i formę dla przelewania się cielesnych odczuć, myśli i emocji oraz uczuć, pomiędzy istotą czującą i jej jaźnią, między umysłem a ciałem.
Pasiewicz zdaje sobie sprawę, że to uziemienie, które w ogromnej części uzyskuje od Natury, daje mu siłę do życia również w świecie materialnym, do kreowania swojego codziennego bytu. Oddaje się pod opiekę Matce Ziemi, która kocha bezwarunkowo każdego człowieka, wspiera i pomaga; zatem przygarnia również i Piotra, poprzez własne ciało również należącego do Materii. Dlatego pozwala mu się zatopić w jej objęciach, poczuć jej obecność i zainteresowanie oraz odnowić krążącą w nim energię.
autor tekstu: Sebastian Skowroński
autor performance: Piotr Pasiewicz
fot. Sebastian Skowroński
Korzenie drzew wychodzą z ziemi, domagają się zauważenia. Ludzie przechodzą codziennie obok, chodzą po nich, nie patrzą. A drzewa nie śpią, trwają w ciągłym kontakcie z otoczeniem, istnieją we wspólnej rzeczywistości, z którą człowiek więź traci; zapomina o niej, bo nie pielęgnuje tej jedności.
Pasiewicz dostrzega korzenie i zajmuje się nimi z wielką uwagą. Oddaje szacunek. Nie dosłownie, myjąc je na gruncie fizycznym. Robi to w sposób ideowy, duchowy, wewnętrzny. Poprzez ukazanie tego w filmowym kadrze, symbolicznie dziękuje za bezinteresowne oddanie Natury dla jednostki ludzkiej, która przecież potrzebuje gruntu do łączności ze samym sobą, z własnym jestestwem. Drzewo, jako część Natury, należy do żywych pośredników z Materią, Matką Ziemią.
autor tekstu: Sebastian Skowroński
autor performance: Piotr Pasiewicz
fot. Sebastian Skowroński